Родосская крепость

Родосская крепость

Γενικές πληροφορίες:

Χώρα: Ελλάδα

Ολοκλήρωση: 7ος αιώνας (φρούριο), 14ος αιώνας (παλάτι)

Τοποθεσία: Ρόδος

Περιφέρεια: Νοτίου Αιγαίου

Το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου των ιπποτών ή Καστέλλο βρίσκεται στην βορειοδυτική πλευρά της μεσαιωνικής πόλης της Ρόδου, στο ψηλότερο σημείο του κάστρου.

Ιστορία

Το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου (ή ορθότερα «των Μεγάλων Μαγίστρων») στην αρχική του μορφή ήταν κτίσμα του 14ου αιώνα. Κατασκευάστηκε από τους Ιππότες του τάγματος του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ. Θυμίζουμε ότι οι Ιωαννίτες ιππότες κατείχαν τη Ρόδο από το 1309 έως το 1522. Το παλάτι του Μαγίστρου άρχισε να κτίζεται λίγο μετά την εγκατάστασή τους στο νησί.
Βρισκόταν στη θέση παλαιότερης βυζαντινής ακρόπολης που υπήρχε τουλάχιστον από τον 7ο μ.Χ. αιώνα. Στο ίδιο σημείο βρισκόταν η κάτω ακρόπολη της αρχαίας Ρόδου, και σύμφωνα με αρχαίες πηγές εδώ είχε στηθεί ο Κολοσσός της Ρόδου και όχι στο λιμάνι του Μανδρακίου (κάτι που δεν είναι δυνατόν να επαληθευτεί).

Το παλάτι υπήρξε το διοικητικό κέντρο των Ιπποτών και κατοικία του Μεγάλου Μαγίστρου επί δύο αιώνες.

Όταν κατέλαβαν το νησί οι Οθωμανοί, το 1522, δεν αξιοποίησαν το κτίριο, που ήταν ήδη μισοκατεστραμμένο από την πολιορκία. Το χρησιμοποίησαν για στρατώνα και αργότερα ως φυλακές. Το κτίριο παραμελήθηκε τελείως, ρήμαξε και το 1856 το αποτελείωσε μια μεγάλη έκρηξη που προκλήθηκε από ανάφλεξη πυρίτιδας που είχε ξεχαστεί από τον καιρό των ιπποτών (!) στα υπόγεια του ναού του Αγίου Ιωάννη, απέναντι από το παλάτι.

Όταν το 1912 η Ρόδος περιήλθε στο Βασίλειο της Ιταλίας, οι Ιταλοί θέλησαν να ξαναδώσουν στην πόλη κάτι από τη χαμένη αίγλη του μεσαιωνικού παρελθόντος. Την περίοδο 1937–1940, υπό την εποπτεία του Ιταλού διοικητή της Δωδεκανήσου Ντε Βέκκι (Cesare Maria De Vecchi), το παλάτι ανακατασκευάστηκε εκ βάθρων και έγινε έδρα της Ιταλικής διοίκησης. Αυτό συνέβη επί φασιστικού καθεστώτος και γι’αυτό το όνομα του Μπενίτο Μουσολίνι το βλέπουμε ακόμη σε μια εντοιχισμένη επιγραφή κοντά στην είσοδο.
Οι Ιταλοί προσπάθησαν να μείνουν πιστοί στο πρωτότυπο, αλλά το κτίριο ήταν ερείπιο και είχαν στη διάθεσή τους τα αρχικά σχέδια μόνο της εσωτερικής διαρρύθμισης, έτσι αναγκάστηκαν να αυτοσχεδιάσουν. Έγινε εξαιρετική δουλειά, αλλά το γεγονός είναι ότι το παλάτι δεν είναι πλέον αυθεντική μεσαιωνική κατασκευή. Και παρόλο που το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό, δεν έχουμε ιδέα κατά πόσο μοιάζει με το μεσαιωνικό παλάτι του μάγιστρου.

Μετά την προσάρτηση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα, το 1948, ο πρώτος όροφος του παλατιού μετατράπηκε σε μουσείο και το μνημείο εξελίχθηκε στον μεγαλύτερο πόλο έλξης επισκεπτών στη Ρόδο.

Δομικά, Αρχιτεκτονικά, Οχυρωματικά Στοιχεία

Οι διαστάσεις του μεγάρου είναι 80χ75 μ.
Η είσοδος του Παλατιού είναι στη νότια πλευρά, και είναι πραγματικά εντυπωσιακή με τους δύο επιβλητικούς πύργους με πολεμίστρες που την πλαισιώνουν. Μέσα, μετά την είσοδο, υπάρχει μια μεγάλη εσωτερική αυλή διαστάσεων 50✖40 μ. την οποία κοσμούν αγάλματα της ελληνιστικής και ρωμαϊκής περιόδου.
Την εποχή των Ιπποτών, στο ισόγειο υπήρχαν οι βοηθητικοί χώροι, οι κουζίνες, οι αποθήκες και οι στάβλοι, ενώ στον πάνω όροφο υπήρχαν τα ιδιαίτερα διαμερίσματα του Μεγάλου Μαγίστρου (γνωστά ως «Μαργαρίτες»), οι αίθουσες τελετών, η μεγάλη αίθουσα του Συμβουλίου, η τραπεζαρία και πιθανότατα τα γραφεία κάποιων διοικητικών υπηρεσιών.

Σήμερα, στο ισόγειο του κτιρίου φιλοξενούνται δύο μόνιμες εκθέσεις με θέμα την αρχαία και τη μεσαιωνική πόλη της Ρόδου, ενώ στον όροφο μπορεί κανείς να επισκεφθεί τα ελληνιστικά ψηφιδωτά δάπεδα με τα οποία κοσμήθηκε ο χώρος στα τέλη της δεκαετίας του 1930 (μεταφέρθηκαν εδώ από την Κω).

Συν τοις άλλοις οι Ιταλοί φρόντισαν να διακοσμήσουν τους εσωτερικούς χώρους με πολύ καλόγουστα αντικείμενα και έπιπλα-αντίκες.

Κολλητά με το παλάτι, στα βορειοδυτικά του, υπάρχει ένας ισχυρός προμαχώνας, ο «Προμαχώνας του Παλατιού του Μεγάλου Μαγίστρου». Είναι ένα συμπαγές επιχωματωμένο οχύρωμα με πλατφόρμα πυροβολικού στο επάνω μέρος που υψώνεται 15μ. πάνω από την τάφρο. Τα κανόνια του προμαχώνα προστάτευαν εκτός από το παλάτι και όλη τη βόρεια και βορειοδυτική πλευρά της πόλης, αλλά και το λιμάνι του Μανδρακίου. Ήταν το πιο ισχυρό σημείο άμυνας της Μεσαιωνικής πόλης της Ρόδου μέχρι το τέλος του 15ου αιώνα και μέχρι την κατασκευή του μεγάλου προμαχώνα του Αγίου Γεωργίου στη δυτική πλευρά.

Η προσέγγιση στο παλάτι γίνεται κυρίως από την επιβλητική πύλη D’Amboise στα δυτικά τείχη της Ρόδου. Στο εξωτερικό προαύλιο του παλατιού, υπάρχει μία ακόμα πύλη, η «πύλη των κανονιών», που έβγαζε στον περίδρομο του τείχους της πόλης και η οποία πλαισιώνεται και αυτή από δύο μεσαιωνικού τύπου ημικυλινδρικούς πύργους με πολεμίστρες.
Σημειωτέον ότι αυτοί οι κυλινδρικοί πύργοι με τις πολεμίστρες που προστατεύουν πύλες σε τρία σημεία της Ρόδου (στην είσοδο του Παλατιού, στην πύλη των Κανονιών και στη Θαλασσινή πύλη της πόλης) ήταν ξεπερασμένης οχυρωματικής αρχιτεκτονικής σχεδόν από τότε που κατασκευάστηκαν. Ήταν όλοι παρόμοιας τεχνοτροπίας, διατηρούνται σε άριστη κατάσταση (όντας ανακατασκευασμένοι) και είναι εντυπωσιακοί, αλλά είχαν περισσότερο διακοσμητικό χαρακτήρα, σε μια προσπάθεια απομίμησης μεσαιωνικών πύργων της Δύσης των προηγούμενων αιώνων. Δεν πρέπει να είχαν ουσιαστική συμβολή στην άμυνα της Ρόδου, ειδικά στις δύσκολες πολιορκίες του 1480 και του 1522.

Ссылка на источник

Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου

Основная информация:

Страна: Греция
Завершение строительства: 7 век (крепость), 14 век (дворец)
Местоположение: Родос
Регион: Южная часть Эгейского моря

Дворец великого магистра рыцарей или Кастелло расположен на северо-западной стороне средневекового города Родос, на самой высокой точке замка.

История

Дворец Великого магистра (или, правильнее сказать, «Великих магистров») в своём первоначальном виде был зданием 14 века. Он был сделан рыцарями ордена Святого Иоанна Иерусалимского. Напомним, что рыцари Святого Иоанна удерживали Родос с 1309 по 1522 год. Дворец магистра начали строить вскоре после их поселения на острове.
Он был расположен на месте более раннего византийского акрополя, который существовал по крайней мере с 7-го века нашей эры. На том же месте находился нижний акрополь древнего Родоса, и, согласно древним источникам, Колосс Родосский был возведен здесь, а не в порту Мандраки (что невозможно проверить).

Дворец был административным центром рыцарей и резиденцией великого магистра в течение двух столетий.

Когда османы завоевали остров в 1522 году, они не использовали здание, которое уже было наполовину разрушено осадой. Они использовали его как казарму, а позже как тюрьму. Здание было полностью заброшено, обветшало, и в 1856 году оно было разрушено сильным взрывом, вызванным воспламенением пороха, который был забыт со времен рыцарей (!) в подвалах церкви Святого Иоанна, напротив дворца.

Когда в 1912 году Родос перешёл в состав Королевства Италия, итальянцы хотели вернуть городу что-то от утраченного очарования средневекового прошлого. В период 1937-1940 годов под руководством итальянского губернатора Додеканеса Де Векки (Чезаре Мария Де Векки) дворец был полностью реконструирован и стал резиденцией итальянской администрации. Это произошло во времена фашистского режима, и именно поэтому имя Бенито Муссолини до сих пор можно увидеть на встроенной надписи у входа.
Итальянцы старались оставаться верными оригиналу, но здание представляло собой руины, и в их распоряжении были оригинальные планы только внутренней планировки, поэтому они были вынуждены импровизировать. Была проделана отличная работа, но факт остается фактом: дворец больше не является подлинным средневековым сооружением. И хотя результат впечатляет, мы понятия не имеем, насколько он напоминает средневековый дворец магистра.

После присоединения островов Додеканес к Греции в 1948 году первый этаж дворца был превращен в музей, и памятник стал самой большой достопримечательностью Родоса.

Конструктивные, Архитектурные, Фортификационные Элементы

Размеры здания составляют 80х75 м.
Вход во дворец находится с южной стороны и действительно впечатляет двумя внушительными башнями с зубчатыми стенами, обрамляющими его. Внутри, после входа, находится большой внутренний двор размером 50×40 м., который украшен статуями эллинистического и римского периодов.
Во времена рыцарей на первом этаже находились вспомогательные помещения, кухни, склады и конюшни, в то время как на верхнем этаже находились личные апартаменты Великого магистра (известные как «Маргариты»), церемониальные залы, зал большого Совета, столовая и, вероятно, офисы некоторых административных служб.

Сегодня на первом этаже здания находятся две постоянные экспозиции, посвященные древнему и средневековому городу Родос, а на втором этаже можно посетить эллинистические мозаичные полы, которыми пространство было украшено в конце 1930-х годов (они были перенесены сюда с Коса).

Кроме того, итальянцы позаботились о том, чтобы украсить интерьеры очень со вкусом подобранными предметами и антикварной мебелью.

Рядом со дворцом, к северо-западу от него, находится мощный бастион, «бастион Дворца Великого магистра». Это прочное насыпное укрепление с артиллерийской платформой на вершине, которая возвышается на 15 метров через ров. Пушки бастиона защищали не только дворец и всю северную и северо-западную часть города, но и порт Мандраки. Это был самый мощный оборонительный пункт средневекового города Родос до конца 15 века и до строительства большого бастиона Святого Георгия на западной стороне.

Доступ ко дворцу осуществляется главным образом через внушительные ворота Амбуаз на западных стенах Родоса. Во внешнем дворе дворца есть еще одни ворота, «пушечные ворота», которые вели к притвору городской стены и которые также окружены двумя средневековыми полуцилиндрическими башнями с зубцами.
Следует отметить, что эти цилиндрические башни с зубцами, защищающие ворота в трёх точках Родоса (у входа во Дворец, у Пушечных ворот и у Морских ворот города), были устаревшей фортификационной архитектурой почти с момента их постройки. Все они были выполнены в похожем стиле, сохранились в отличном состоянии (реконструируются) и впечатляют, но носили более декоративный характер, в попытке имитировать средневековые башни запада предыдущих веков. Они, должно быть, не внесли существенного вклада в оборону Родоса, особенно во время тяжёлых осад 1480 и 1522 годов.

Автор перевода: Алексей